Najstarsza warstwa niezwykłej księgi I-cing, bagua, czyli osiem trygramów, według tradycji pochodzi z przełomu XXIX i XXVIII w. p.n.e. Są to czasy mitycznej dynastii Xia, a z pewnością była znana za czasów dynastii Szang-Jin (XVI – XI w. p.n.e.). Składa się ona ze znaków, wśród których podstawowymi są: ciągła kreska – oznaczająca „tak” i krótkie przerywane kreski – oznaczające „nie”. Tworzą one złożone kombinacje, których znaczenie jest tajemnicze. Sądzi się, że kombinacja ośmiu różnych trygramów przedstawia wszystkie możliwe sytuacje na ziemi i na niebie. Zasługę wynalezienia trygramów przypisuje się mitycznemu władcy Fu-hi, jednemu z trzech Augustów, którzy władali w chińskim złotym wieku. On miał też przy pomocy konstelacji ośmiu trygramów dokonać syntetycznego opisu wszechświata.

Początkowo sięgano do niej, aby rozpoznać w ogólnym zarysie przyszłość i zgłębiać przeszłość. Nie pozwalała jednak rozpoznać losów indywidualnego człowieka. W XI w. p.n.e. uczyniono z tej wróżebnej księgi, księgę mądrości, która pokazywała, w jaki sposób rzeczy, wydarzenia i byty po sobie następują, łączą się jedne z drugimi, przenikają się wzajemnie. I-cing stała się w ciągu wieków przedmiotem medytacji myślicieli chińskich, w tym także Konfucjusza. W niej odnajdywano podstawy nauczania o wszechświecie. W późniejszych czasach stała się podręcznikiem rozwoju wewnętrznego, kształcenia serca i zaleceń moralnych.