To pierwsza z pięciu części chińskich tekstów klasycznych zwanego „Pięcioksięgiem Konfucjańskim” zaliczanego do jednego z najstarszych w literaturze. Dzieło to składa się z pięciu ksiąg, których redakcję lub autorstwo, częściowo przypisuje się Konfucjuszowi, zwanemu także Kongfuzi lub Kong Qiu.

Był on chińskim filozofem i myślicielem, twórcą systemu zwanego konfucjanizmem. Głosił hasła poszanowania dawnych tradycji, a za właściwą drogę do samodoskonalenia człowieka uważał przestrzeganie norm współżycia społecznego i posłuszeństwo wobec władzy.

Jego działalność w dużej mierze przyczyniła się do rozwoju ówczesnej kultury chińskiej, oraz wywarła wpływ na ukształtowanie stylu życia i myślenia starożytnych Chin opartego na kulcie tradycji i przeszłości.

Po raz pierwszy nazwa „Pięcioksiąg Konfucjański” pojawiła się w 51 roku p.n.e. za panowania cesarza Xuan z dynastii Han Zach. Na Pięcioksiąg Konfucjański składa się:

1. Księga Przemian - Yijing

2. Księga pieśni - Shijing

3. Księga dokumentów - Shujing

4. Zapiski o obyczajach – Liji

5. Wiosny i jesienie – Chungiu

Pięcioksiąg ten był wielokrotnie komentowany na przestrzeni wieków m.in. w II wieku przez Zheng Xuan lub w XI i XII wieku przez Zhu.